Met de voeten vooruit ...

Vorige maandag was het mooi weer. 's Ochtends tegen het vriespunt aan maar door de zon werd het tegen de middag best aangenaam. Prima weertje voor een rit met de Performer. Ik nam me voor een lus te rijden die ik niet zo vaak rij, want aangezien er op verschillende van mijn toertjes aan de weg wordt gewerkt wou ik eens iets anders uitproberen. Het draaide anders uit. Na negen kilometer ben ik met de voeten vooruit tegen de balustrade van een brugje geknald. Je weet wel: zo'n rooster dat moet doorgaan voor een brug. Het onding ligt op het jaagpad langsheen de Schelde tussen Kwatrecht en Melle.

Ik kwam van rechts onder op de foto. Bij het oprijden van het brugje wipte het voorwiel plots omhoog. De plaat die de overgang moet maken tussen naar het brugje zweeft gewoon een drietal cm boven het wegdek! Op het brugje wou ik bijsturen maar de Performer schoof gewoon verder en knalde aan ca 30km/u tegen de balustrade aan de linkerkant. Daarmee werd een van mijn ligfiets-nachtmerries werkelijkheid. Ik heb me vaak afgevraagd wat er zou gebeuren als ik op de ligfiets met de voeten vooruit ergens tegen zou knallen. Nu weet ik het.

Door de klap kwam ik in omgekeerde richting op het rooster te liggen, met de fiets tussen mijn benen. Ik voelde een stekende pijn in mijn linkerbeen en wist meteen dat opstaan niet zou lukken. 'Gebroken', dacht ik. Mijn telefoon zit op het stuur gemonteerd en ik belde meteen mijn vrouw. Het is niet de eerste keer dat ze me moet komen opvegen bij een slecht afgelopen gelopen fietstochtje. In de meeste gevallen was dat met de mountainbike. Ze vroeg waar ik was maar deze plek is enkel onder fietsers en wandelaars bekend, dus uitleggen waar ik was viel niet mee. Na een vijftal minuten kwam er een andere toerfietser voorbij. Ik vroeg hem de ambulance te bellen en ook hij kon niet zomaar meedelen aan welk adres ik voor de deur lag. Ondertussen arriveerde mijn vrouw en - engel die ze is - legde haar jas over mij zodat ik niet zou afkoelen. Het duurde een half uur eer de ambulance de plek gevonden had, mede dankzij de hulp van enkele werkmannen die de dijk schoonhouden en ondertussen ook op de plek des onheils waren voorbijgekomen. Zij klapten de paaltjes die het autoverkeer moeten tegenhouden neer.

Het verdict was vernietigend: achillespees afgeknapt en gewrichtsbanden gescheurd.
Dinsdag ben ik geopereerd en nu, zaterdag, zit ik thuis. Er wacht mij een winter lang revalideren. Tegen dan heb ik al mijn fietsen opgegeten.

'Zie je wel dat ligfietsen gevaarlijk is', krijg ik dan te horen. Dat zal wel, als je zo onbesuisd rijdt zoals ik. Maar het valt verder nog te bezien. Ik heb naast de grote schade geen enkele snij- of schaafwonde, enkel blauwe plekken. Met een koersfiets was ik ofwel met mijn hoofd tegen die balustrade geknald ofwel erover gekatapulteerd, recht in het afwateringskanaal met onderkoeling en mogelijke verdrinking als gevolg.

Mijn nieuwe Performer High Racer is er ook niet ongeschonden uit gekomen. Die is met de trapas tegen de balustrade geknald.

De neuspijp is in het frame geramd en zit muurvast.

Links en rechts heeft de lak krassen opgelopen.

Te veel risico genomen?

Zo hoort u het ook eens van een ander.

Het is weer zo ver, het is herfst. Het vallen van de bladeren, maar ook… campagnes ter promotie van het fluovest en extra controles op fietsverlichting. Zie maar dat je lichtjes werken beste fietser, en oh ja, bonuspunten voor het dragen van een fluovest. Je moet nu eenmaal zichtbaar zijn in het verkeer nietwaar? Daar kan je toch geen bezwaar tegen hebben?
Zo hoort u het ook eens van een ander ...

Bijna frontaal

Deze middag reed ik met de Orca vanuit Gent huiswaarts. Op anderhalve kilometer van huis gaat het traject over een fietspad dat voor mij links van de weg ligt. Fietsers rijden er in beide richtingen. Blijkbaar trekt deze plek incidenten aan want op het eind van vorige winter had ik er eens een aanvaring met een overijverige politieagent. Nu zag ik een man met een mountainbike uit de andere richting recht op mij afkomen. Hij was in volle uitrusting met uitzondering van een helm. Als vrijetijds mtb'er wekt dit soort mensen mijn sympathie op maar nu riep hij plots angst op. De man keek niet voor zich uit maar leek zeer geïnteresseerd in iets aan de overkant van de weg dat zijn volle aandacht nodig had. De fietser kwam met een pittige vaart recht op mij af. Ik kon niet van het fietspad want dat is met beplanting afgescheiden van de weg. Ik had de reflex de Orca-toeter te gebruiken en dat bracht hem weer in de werkelijkheid van de dreigende frontale botsing. Met een ruk aan het stuur kon hij de botsing vermijden. Ik zag in mijn spiegel dat hij een twintigtal meter verder stopte. Ik deed hetzelfde en zwaaide de kap open.

Lees nu even niet verder en raad eens wat het eerste was dat de man zei.

Juist:
- Ge zijt niet zichtbaar! Ge moet daar een vlag opzetten!
Ik:
- Ge keek opzij in plaats van vooruit. Die vlag zoude gij ook niet zien.
Hij
- Ge zijt niet zichtbaar.
Ik:
- Ik rij met de lichten aan, maar als ge opzij kijkt ziet ge dat ook niet.

De man keerde zijn fiets en kwam op mij af. Ik vreesde al handgemeen. Hij zei dat hij mijn velomobiel een fantastisch concept vond maar dat ik niet zichtbaar was. Ik zei nogmaals dat hij dat maar kon weten als hij voor zich uit had gekeken. Toen besefte hij zijn ongelijk en werd vriendelijker. Hij gaf toe dat hij in de fout was gegaan en begon met de gewone vragen: Is dat elektrisch? Hoe snel gaat dat? Enzovoort. Ik vertelde dat ik op andere momenten ook mountainbiker ben en dat ik dat ook fantastisch vind.
En toen ging elk zijns weegs.
Bikers onder elkaar, hé.

White Pearl

... en plots was het stil op die blog.
Tja, hoe gaat dat. Je koopt een nieuwe fiets. Je bent enthousiast en je pleegt een aantal posts op je blog. Maar dan merk je dat je niet telkens opnieuw kan schrijven "weer een persoonlijk record". Dat wordt saai voor de lezer. Niet meer het vermelden waard. En zoveel persoonlijke records sneuvelen er nu ook weer niet. Het kan niet blijven doorgaan. Toch niet op mijn leeftijd. Maar ik bleef fietsen en er ging nog wel eens een recordje voor de bijl, volgens Endomondo. Zo reed ik onlangs de snelste 10 mijl sinds ik mijn cijfers bijhoud. Misschien waren het wel de snelste 10 mijl in mijn leven op de fiets. Enfin, ik fiets dus nog altijd op de Performer. Minstens een keer per week geef ik hem de ruimte. De andere ritten gingen de voorbije tijd vooral met de Scott mountainbike, met de Brompton en met de e-Orca. Van die laatste zag u elders in blogland wel beelden.
Ergens onderweg kreeg ik een ingeving. Ik noem de Performer gewoon "The White Pearl". Als Jack Sparrow een "Black Pearl" mag dan heb ik wel recht op een witte.

Koerspaard wordt even werkpaard.

Het kan wel.
Gisteren zou ik 40 kilometer van mijn huis helpen bij de opkuis van een familiefeestje. Ik zou wat materiaal meenemen en ik dacht de verplaatsing met de Performer te maken. Die is niet gebouwd op transport, maar toch had ik een oplossing: de Radical zijtassen die ik nog liggen heb passen perfect op de Performer. Of hoe je van een koerspaard een werkpaard maakt.

Ik had het vooraf bedacht en uitgeprobeerd, maar toen ik 's ochtends door het raam keek zag ik dat het regende. En daar is de Orca dan veel beter voor uitgerust....

Gij vangt zeker?

Nog steeds vakantie,  nog steeds een Performer en nog steeds mooi zomerweer, hoewel vandaag wat bewolkt.
Om 09:00 uur de deur uit voor een tochtje van ca 45 kilometer. Niet op het jaagpad maar richting Wachtebeke om daar Domein Puyenbroeck te ronden en via Lochristi weer naar huis te rijden. Bij een koude start draait het altijd wat vierkant, maar na 5 kilometer voel ik dat het best goed gaat. Ik kom op dreef en de rest wordt eentonig. Trappen en genieten. Kruissnelheid rond de 35 per uur. Het is vrij rustig op de Oost-Vlaamse binnenwegen. Op een bepaald moment kruis ik een SUV met daarin een ventje die zijn bak duidelijk op de groei gekocht heeft. Hij maakt het bekende gebaar ter hoogte van zijn voorhoofd: "Gij vangt zeker?". Ik steek mijn hand op. Jawel, met zo'n kerels en hun wapentuig op de weg weet je maar nooit. Maar ik geniet ervan. Na 40 kilometer zie ik dat het gemiddelde best meevalt. Ik kies nog een omweg om naar huis te rijden en  - jawel hoor - het vorige week gereden persoonlijk record op vijftig kilometer op de openbare weg is weer verleden tijd.
Het kan geen toeval zijn dat ik met de Performer betere tijden rij dan met de Hurricane en met de ShockProof. Ik wordt er niet jonger op en echt sneller zal ik zelf niet meer worden. Dan dus toch de fiets ...

Nogmaals: Highracer

Nieuw speelgoed wordt intensief uitgetest. Het is met de Performer niet anders. Vanmorgen een toertje Oudenaarde. Eerst via Melle, Oosterzele en Zwalm naar de wielerhoofdstad van Vlaanderen. Ik had op de gps ergens in Mater een punt aangeduid en met enige kennis van het terrein, maar verder geleid door OSMAND er heen. Hellingen natuurlijk, want we komen in de Vlaamse Ardennen. Af en toe bergop en dan weer bergaf. Op een bepaald moment zie ik bij het naderen van het volgende dorp op een bord langsheen de weg de snelheid van 52 kilometer per uur vervaarlijk knipperen. Ook enkele deplorabele kasseistroken waar zelfs de ketting van het geleidewieltje en het kleine tandwiel vooraan wipt. Dat hebben we dan ook weer gehad. Maar wel een mooi landschap waar dorpjes en velden elkaar afwisselen. Van Mater gaat het naar Oudenaarde. Groepjes wielrijders doen hetzelfde of komen mij tegemoet. In Oudenaarde steek ik de brug over maar er wordt op de linkeroever gewerkt, dus ik steek opnieuw over en ga op zoek naar de voetgangersbrug om - alweer - op de linkeroever te komen. Ik rij nu huiswaarts richting jaagpad want dat wil ik ook wel eens uittesten. Vooraleer ik er ben moet ik nog een stuk over een fietspad met dubbele rijrichting. Ik rij links van de autoweg. Een dame haalt me in met de auto en zet haar linker knipperlicht aan. Ik voel al nattigheid en jawel hoor: met een gezwinde zwaai aan het stuur slaat ze linksaf zonder rekening te houden met het nochtans druk bereden fietspad. Ik vloek en knijp de remmen dicht. Of was het andersom? Maar ik leef nog! In mijn fantasie zie ik de dame tegen haar kennissen vertellen dat zo een ligfiets toch wel gevaarlijk is. Duh!?
Bij het begin van het jaagpad stop ik even om een boterhammetje te eten. Ik heb er dan al 45 kilometer op zitten. Het is zondagvoormiddag dus ik zie de ene na de andere fietser passeren. Hoeveel van hen zal ik straks inhalen, denk ik een beetje pretentieus.
Ik stap op de Performer en trek mezelf op gang. Het gaat automatisch naar 34 à 35 per uur. Hartslag op 80 %. Het gaat lekker en de ene na de andere zondagfietser gaat voor de bijl. Ik heb (nog) geen spiegeltje, dus ik zie niet wat er achter mij gebeurt. Plots rijdt een jonge kerel me voorbij. Ik twijfel even maar allez, vooruit. Hij rijdt 38 à 39 per uur en in de slipstream van de wielrenner kan ik goed volgen. Dit gedeelte langsheen de Schelde is berucht omwille van de groepen wielertoeristen die aan hoge snelheid de brave mensen in de Schelde rijden. Om die bendes te ontmoedigen zijn om de zoveel meters dwarse ribbelstroken over het asfalt aangelegd. Links en rechts is er een halve meter ribbelvrij waar een individuele fietser de stroken kan vermijden. Ik hoor dat er nog iemand achter ons rijdt, maar ik krijg hem niet te zien. Ik probeer mijn deel van het kopwerk te doen maar de renner is sterker dan ik en trekt meer kilometers. "Dat gaat ook goed vooruit," zegt hij bij een inhaalmoment. Mijn hartslag gaat naar 95 %. Ik zie dat de jonge man in de beugels gaat en misschien wel probeert mij te lossen. De aanhanger blijft nog een poos wieltjes zuigen. We halen nog een pak fietsers in. Zo rijden we een tiental kilometer. Als ik in Zwijnaarde het jaagpad verlaat is de aanhanger verdwenen. "Bedankt," zegt mijn tijdelijke fietsmaat. Ik steek mijn hand op en zoek de weg naar huis. Het gaat  door Merelbeke en Heusden. Iets trager dan het stuk op het jaagpad. Mijn persoonlijk uurrecord en mijn beste tijd op twintig kilometer zijn er volgens Endomondo aan. Die hielden al enige jaren stand.