Het was lang geleden en ik dacht dat het mij niet meer zou overkomen.
Gisteren, 30 juni, werd het warm. Het was ook de dag waarop de Centrum voor Volwassenen Onderwijs waar ik les geef in feeststemming diploma's en certificaten uitreikt. Ik rij er zo rond vier uur in de namiddag met de Orca naartoe. Het is een dag vol emoties. Ik neem afscheid van cursisten die ik twee of vier jaar onder mijn hoede had. Die mensen zijn fijne professionals in het hulpverlenend, begeleidend of coachend werk. We drinken een glas, omhelzen elkaar en zeggen elkaar tot ziens, hoewel ik niet zeker weet of dat er ooit nog van komt.
Na de ceremonie en de receptie volgt er nog een personeelsfeestje. Lekker eten, nog meer wijn, gesprekken met collega's en weeral afscheid. Sommigen van hen zal ik de komende dagen nog zien wanneer ik nog naar school ga voor gesprekken met nieuwe kandidaten voor de opleidingen. Anderen zal ik de komende zeven weken niet zien. Zomervakantie. Wanneer ik laat in de avond, om half twaalf, in de Orca stap voelt hij wat vreemd aan. Jawel. De band van het rechter voorwiel is plat. Niet zomaar. De Marathon Racer is gedeeltelijk van de velg gedrukt, de binnenband gescheurd. Ergens in de vooravond moet hij door de warmte geëxplodeerd zijn. En ik had hem maar op 5 bar gezet. Tot hoeveel druk mag ik nog gaan met dit weer? Gelukkig is er licht in de fietsenstalling en na een kwartiertje was een verse binnenband gemonteerd en opgepompt. Ik kon weer weg op wielen.
