Oudenaarde Doornik Ath Geraardsbergen

Zoals aangekondigd reed ik de voorbije dagen een tweedaags toerke. Op vrijdag via de Schelde naar Doornik. Dan door Le Pays des Collines naar Ath waar ik overnachtte. 

Gisteren langsheen de Dender naar Geraardsbergen en via Aalst naar huis. 

Totaal 200 km genieten. Ik reed met de VTX want de weersvoorspellingen hielden het wel op buien, maar het zou grotendeels droog blijven. En zo geschiedde, ondanks de dreigende bewolking op vrijdag en de sporadische regendruppels.

Op 10 km van huis kruiste ik een andere trikerijder. We deelden ervaringen met het type rijwiel. Plots viel mijn blik op mijn rechter voorwiel. Tiens was dat een vlek? Of was het zo dat de band was afgesleten tot op het canvas. Inderdaad. Op een bepaalde plek was het rubber helemaal weggesleten. De VTX beschikt over uiterst efficiënte schijfremmen. Bij een bepaald remmaneuver moet het wiel geblokkeerd zijn op ruwe ondergrond. Met de slijtplek als resultaat. Effect van een 'sportieve' rijstijl :)

Vanmiddag heb ik de band vervangen door een reeds gebruikte Vredestein F-Lite.

VTX

Ik rij nu 4 maanden met de Ice VTX. Volgens Strava heb ik er sindsdien 2800 km mee gereden. Niet slecht. Er is slechts één probleempje. Deze fiets is verslavend. Als het geen MTB-rit is valt de keuze meteen op de VTX. Of er moet een reden zijn om een andere fiets te nemen. Als het gezelschap op grote hoogte op een 'normale' fiets zit bijvoorbeeld. En ik wil op dat niveau kunnen meepraten. Dan wil ik wel eens een ander model van stal halen. Op voorwaarde dat het niet tè ver is. Meer dan 50 à 60 km moet het niet zijn. Dan krijg ik zeer in mijn achterste, mijn polsen, mijn rug en mijn nek. Niet op de VTX. Daar lig ik relaxed onderuit en trap mijn wattjes. Als het een echt MTB parcours betreft blijft de VTX ook op stal. OK, hij is niet zo licht als de modale koersfiets en gezien zijn breedte wellicht ook niet zo windtunnelproof. Maar gezien de liggende houding zal het wel zo ongeveer hetzelfde zijn, denk ik. Ik merk ook dat koersfietspiloten met hun tuig gemakkelijker door allerlei poortjes en andere snelheidsvertragers slalommen. Maar toch blijf ik bij de driewieler.

Nu ik wat het fietsen betreft vermoedelijk weer op hetzelfde niveau zit als voor mijn onfortuinlijke valpartij in januari kan ik weer mee op het jaagpad. Ik raap er één op en word af en toe ook eens opgeraapt door één of meerdere jonge kerels. Maar ik zit toch comfortabeler. Dat blijkt ook uit de cijfers van Strava. We zijn augustus en ik heb bijna even ver gefietst als het volledige jaar 2019. Daar zit mijn revalidatie uiteraard voor tussen, maar ook de COVID-19 epidemie. Aangezien maanden lang allerlei afspraken weg vielen was er gewoon meer tijd om te fietsen. En dat heeft de klimaatverandering nu wel als pre: het is gewoon meer dagen mooi fietsweer. Behalve de voorbije week met temperaturen een eind boven de 30°C. Maar dan fiets ik toch gewoon in de vroege ochtenduren.

Mijn ritten worden ook steeds langer. Reed ik de voorbije jaren misschien 3 keer per jaar een dag meer dan 100 km dan gebeurde dit de voorbije maand wel elke week. Of twee keer per week.

Ik heb het plan opgevat volgende vrijdag en zaterdag een tweedaagse fietstocht te maken langsheen de Schelde naar Doornik en Ath. Hotelletje geboekt in Ath, provincie Henegouwen. Terug op zaterdag via de Dender. Afhankelijk van het weer wordt het de Ice Sprint - bij niet zo droog weer- of de Ice VTX - bij eerder droog weer. Dat beslis ik misschien pas vrijdagmorgen. Ik heb gisteren de Sprint nog eens van stal gehaald. Gewoon om het verschil te voelen. Aangezien hij vrij volledig is uitgerust is het verschil van bij de eerste trap merkbaar. Hij rijdt vlot, maar niet zo smooth als de VTX, ondanks de recente grondige opknapbeurt van de Sprint. Het weer blijft warm, dus veel meer dan een vers shirt en fietsbroek hoef ik niet mee te nemen. En een tandenborstel natuurlijk. Dat kan zo nodig ook mee in de banaantassen op de VTX.