Gisteren het vrijwel laatste rondje van dit jaar gefietst. Met de trike. Gaat niet zo snel als de highracer maar ik zit comfortabel en met zijn winterbanden (mtb achteraan) raak ik zonder risico op uitschuivers door alle prut door. De trike is laag, maar ik draag een knipperende helmlamp zodat ik goed zichtbaar ben.
Het rondje gaat richting Puyenbroeck in Wachtebeke. Aan de Stenenbrug - ik vermoed grondgebied Eksaarde - loopt het fietspad gescheiden van de rijweg. De uitritten van de huizen komen recht op het fietspad. Ik rij misschien 25 per uur. Ik passeer een hek van een tuin die verder omheind is met een flinke haag. Op dat ogenblik rijdt een auto achteruit met een vaartje de uitrit uit, het fietspad op. Een millimeter, zo schat ik de afstand in. In een reflex stuur ik naar links. Op een haar na mist hij me.
Een tiental meter verder knijp ik de remmen dicht. Perplex en van de wijs. Ik draai me om en zie een Audi op het linker vak achteruit de baan op draaien. De chauffeur rijdt even tegen de rijrichting in en steekt dan de berm over om op het rechter rijvak te komen en weg te rijden in de richting waaruit ik vandaan kom. Ik steek mijn arm op in de veronderstelling dat de chauffeur toch wel even zal kijken naar wie hij zopas net niet aangereden heeft. Een paar honderd meter verder moet de auto aan een T stoppen om ofwel links ofwel rechts te gaan. Ik wenk en zie de richtingaanwijzers naar links gaan. De auto maakt een U bocht. De onverlaat is toch bereid iets te komen zeggen. Op mijn hoogte gaat het rechter raam naar beneden en ik zie een mevrouw aan het stuur.
Ge gaat er toch iets aan moeten doen, zeg ik.
De mevrouw knikt. Ik had u niet zien aankomen en ik zag iets achter mij voorbijflitsen, zegt ze, maar ge zit ook zo laag.
Daar hebben we het weer: 'blame the victim'.
Dat heeft er niks mee te maken, zeg ik, die vuurtoren op mijn helm hebt ge waarschijnlijk ook niet gezien.
Neen, zegt ze. Ze is wat beduusd en knikt schuldbewust, sluit het raampje en rijdt verder. Ik zie haar niet meer terugkeren in de richting waar ze aanvankelijk naartoe reed.
Ze kon me ook niet zien: de haag belemmert het zicht op het fietspad voor wie het hek uitrijdt. In Kalken aan de Nerenweg is er een vergelijkbare uitrit. De eigenaar heeft er niet beter op gevonden dan een bordje te hangen: 'Voorzichtig. Wij kunnen u niet zien.'
Rooi dan je haag, zou ik zo denken. Maar neen, want dan kunnen de voorbijrijders wel iets zien. Dan maar op het goed geluk met de auto achteruit van de uitrit en gokken dat het goed gaat. Tot die keer dat het wel fout zal gaan.
Bijna was dit niet alleen maar het vrijwel laatste ritje van het jaar.
Totaal aantal pageviews
zondag 31 december 2017
donderdag 14 december 2017
Sneeuw
Het was me wel wat deze week. Maandag viel er een pak sneeuw zoals ik het me alleen herinner uit mijn kinderjaren. Toen waren er nog winters! En het blijkt nog waar te zijn ook. In de jaren zestig sneeuwde het nog geregeld. Nu gaan er soms winters voorbij zonder één sneeuwvlok.
Maar ik moest maandag dus de weg op. Met de Orca. Ik vertrok rond half tien. Op weg naar het werk moest ik nog ergens anders langs. Tot dan toe kon ik nog op het fietspad rijden. Als ik om kwart na tien weer in de Orca stapte was het al heel wat minder vlot rijden. Ik koos voor het spoor dat de auto's op de rijweg hadden gemaakt. Ik reed toch even snel als de auto's. Af en toe ging de Orca zijn eigen weg, maar ik kon telkens goed corrigeren. In Heusden probeerde ik het jaagpad op te rijden, maar het achterwiel van de Orca slipte door op de heling. Ik duwde de Orca het pad op, maar de sneeuw lag er ondertussen zo dik dat de Orca bleef doorslippen. Weer de rijweg op, dus. De e-ondersteuning werd ferm aangesproken op de hoogste stand. De zichtbaarheid was slecht. Ik had mijn fietsbril op, maar af en toe diende ik de glazen schoon te maken of de fietsbril omhoog te schuiven. Toen ik rond elf uur op het werk aankwam lag er al een ferme laag. Ik reed ei zo na de oprit van de school voorbij.
Om half vier in de namiddag vertrok ik terug. Een pak half gesmolten sneeuw, vermengd met ijs, op het wegdek. Baggeren door de prut. Opgehouden door auto's die niet vooruit raakten. Maar ik wel, hoewel de Orca langs de voetengaten steeds meer sneeuw en ijs mee schepte. Op een tweetal kilometer van huis viel de ondersteuning weg. Batterij leeg? Ik was tenslotte niet met volle batterij vertrokken. Ik raakte vast in het pak. Uitstappen en los trekken. De ondersteuning uit gezet en weer aan. Toen ging het een paar honderd meter beter, maar de ondersteuning viel weer uit. Ik kwam op het idee de ondersteuning op laag te zetten. Dat vraagt minder van de batterij. En ja, ik kon weer vooruit. Inmiddels heb ik de batterij weer geladen, maar nog geen testritje gemaakt.
Wat hebben we geleerd?
Dat je steeds met een volgeladen batterij moet vertrekken als het sneeuwt, want dat dit veel meer vraagt van de ondersteuning.
Dat de e-Orca in de sneeuw gemakkelijker vooruit raakt dan de auto.
Dat je soms beter de mountainbike neemt, zoals onderstaande foto toont. Deze is twee weken genomen in Houffalize waar ik met vrienden een mountainbike weekendje doorbracht. Fun en spektakel!
Maar ik moest maandag dus de weg op. Met de Orca. Ik vertrok rond half tien. Op weg naar het werk moest ik nog ergens anders langs. Tot dan toe kon ik nog op het fietspad rijden. Als ik om kwart na tien weer in de Orca stapte was het al heel wat minder vlot rijden. Ik koos voor het spoor dat de auto's op de rijweg hadden gemaakt. Ik reed toch even snel als de auto's. Af en toe ging de Orca zijn eigen weg, maar ik kon telkens goed corrigeren. In Heusden probeerde ik het jaagpad op te rijden, maar het achterwiel van de Orca slipte door op de heling. Ik duwde de Orca het pad op, maar de sneeuw lag er ondertussen zo dik dat de Orca bleef doorslippen. Weer de rijweg op, dus. De e-ondersteuning werd ferm aangesproken op de hoogste stand. De zichtbaarheid was slecht. Ik had mijn fietsbril op, maar af en toe diende ik de glazen schoon te maken of de fietsbril omhoog te schuiven. Toen ik rond elf uur op het werk aankwam lag er al een ferme laag. Ik reed ei zo na de oprit van de school voorbij.
Om half vier in de namiddag vertrok ik terug. Een pak half gesmolten sneeuw, vermengd met ijs, op het wegdek. Baggeren door de prut. Opgehouden door auto's die niet vooruit raakten. Maar ik wel, hoewel de Orca langs de voetengaten steeds meer sneeuw en ijs mee schepte. Op een tweetal kilometer van huis viel de ondersteuning weg. Batterij leeg? Ik was tenslotte niet met volle batterij vertrokken. Ik raakte vast in het pak. Uitstappen en los trekken. De ondersteuning uit gezet en weer aan. Toen ging het een paar honderd meter beter, maar de ondersteuning viel weer uit. Ik kwam op het idee de ondersteuning op laag te zetten. Dat vraagt minder van de batterij. En ja, ik kon weer vooruit. Inmiddels heb ik de batterij weer geladen, maar nog geen testritje gemaakt.
Wat hebben we geleerd?
Dat je steeds met een volgeladen batterij moet vertrekken als het sneeuwt, want dat dit veel meer vraagt van de ondersteuning.
Dat de e-Orca in de sneeuw gemakkelijker vooruit raakt dan de auto.
Dat je soms beter de mountainbike neemt, zoals onderstaande foto toont. Deze is twee weken genomen in Houffalize waar ik met vrienden een mountainbike weekendje doorbracht. Fun en spektakel!
Foto Guy DLM |
woensdag 13 december 2017
Vliegen
Lang gelden dat ik nog eens wat gepost heb. Maar dit kan ik niet laten. Het was uitgerekend op een mountainbike weekend, enkele weken geleden dat dit plots - laat in de avond - een discussiepunt werd:
https://www.vrt.be/vrtnws/nl.permalink.1513106301184/
Niet op wielen dus.
https://www.vrt.be/vrtnws/nl.permalink.1513106301184/
Niet op wielen dus.
vrijdag 25 augustus 2017
Bike Assist
Gisteren mijn eerste ervaring met Bike Assist. Deze pechverhelping voor fietsers zit nu standaard in het VWB lidmaatschap. Ergens in de landelijke omgeving van Zottegem knapt de ketting van mijn Ice Sprint. Gelukkig heb ik een gold link bij en na wat gepruts staat de ketting weer aan elkaar. Maarrrr... Ik heb ze wel verkeerd om de voorste tandwielen gelegd. Ik krijg de ketting niet meer los en daar sta ik dan. Achteruit trappen om vooruit te komen.
Het is 12:02. Ik bel Bike Assist en een vriendelijke dame vraagt mijn naam, adres en locatie. Zij werken met zelfstandige depanneurs. Over 30 à 45 minuten zal er iemand zijn. Na 1 uur en 45 minuten bel ik nog eens. Andere operator aan de lijn. Het kan soms ook iets langer duren. Meer dan anderhalf uur? Oei! Dat is inderdaad lang. Tien minuten later belt een depannagedienst uit Oudenaarde. Ze zullen me komen oppikken. En inderdaad, dat gebeurt. Ik word 40 km verder naar huis gebracht door een vriendelijke meneer die mij wist te vertellen dat er eerst andere depanneurs waren gebeld die het verder vertikten uit hun kot te komen en doodleuk niets lieten weten. Ook slecht opgevolgd door de centrale. De VWB vraagt uitdrukkelijk ervaringen met Bike Assist te melden, wat ik ook al heb gedaan. Dit was nu een mooie zomerse dag. Wat als in de winter zo'n depanneur geen goesting heeft om na 22:00 u nog te vertrekken?
Update: Na een mail aan de VWB krijg ik dit bericht van de verzekeraar:
Het is 12:02. Ik bel Bike Assist en een vriendelijke dame vraagt mijn naam, adres en locatie. Zij werken met zelfstandige depanneurs. Over 30 à 45 minuten zal er iemand zijn. Na 1 uur en 45 minuten bel ik nog eens. Andere operator aan de lijn. Het kan soms ook iets langer duren. Meer dan anderhalf uur? Oei! Dat is inderdaad lang. Tien minuten later belt een depannagedienst uit Oudenaarde. Ze zullen me komen oppikken. En inderdaad, dat gebeurt. Ik word 40 km verder naar huis gebracht door een vriendelijke meneer die mij wist te vertellen dat er eerst andere depanneurs waren gebeld die het verder vertikten uit hun kot te komen en doodleuk niets lieten weten. Ook slecht opgevolgd door de centrale. De VWB vraagt uitdrukkelijk ervaringen met Bike Assist te melden, wat ik ook al heb gedaan. Dit was nu een mooie zomerse dag. Wat als in de winter zo'n depanneur geen goesting heeft om na 22:00 u nog te vertrekken?
Update: Na een mail aan de VWB krijg ik dit bericht van de verzekeraar:
"Geachte Mijnheer Heyndrickx
We hebben gevolg gevebd aan uw klacht , het interventiedossier doorgenomen en stellen inderdaad vast dat de takeldienst die instaat voor de
Depannages in de streek waar u zich bevond , zijn verplichtingen niet heeft nageleeft door de opdracht zowel in zijn vestiging van Ninove als in deze van Geraardsbergen
te weigeren . Het feit dat hij ons er niet onmiddellijk van verwittigde bracht een vertraging mee in de missionnering van het derde takelbedrijf die
dan is komen helpen . De onderaannemer wordt hier in de loop van volgende week door onze networkmanager over aangesproken
Wij bieden U dan ook al onze verontschuldigingen aan voor het geleden ongemak.
Met vriendelijke groet"
Labels:
Ice Sprint 26,
toeren,
veiligheid
zondag 23 juli 2017
Deelfietsen aflevering 3 (?)
Nancy, Frankrijk |
Wenen, Oostenrijk |
De fietsen zijn gratis. |
Maar pas op! De fietsen zijn enkel het eerste uur gratis. Daarna moet je betalen. Het is een stimulans om hem snel weer in een stalling te plaatsen zodat hij toch weer beschikbaar wordt.
De uitleg spreekt voor zich. |
En nog in Wenen, aan de buitenkant van een fietswinkel die op zaterdagnamiddag gesloten is.
Binnenbandenautomaat. Goed gezien van Schwalbe. |
Elk formaat en ventiel is beschikbaar. |
Je moet hem wel zelf monteren. Maar voor wie toch zo vergeetachtig was om een pomp mee te nemen hebben ze daar het volgende voorzien.
Fietspomp vastgemaakt aan een paaltje. Zomaar ergens in de stad. |
Zou het kunnen dat dergelijke maatregelen invloed hebben op het aantal fietsers in een stad? Oostenrijk mag dan wel een groene president hebben, het alpenlandje stond voor mij toch niet bekend als vooruitstrevend en open-minded. Ik moet dringend mijn mening herzien. Als je dan leest dat in de hoofdstad van Europa - Brussel, voor wie het niet zou weten - fietsers beschouwd worden als groot wild, dan vraag je je af op basis van welke verdienste eie stad de hoofdstad werd.
zondag 7 mei 2017
2 x 3
Ik ben dus sinds enig tijd in het bezit van 2 driewielers. Terug naar de tijd van ooit. Alleen zien deze er anders uit dan het houten plankje met een stuurtje, een leuning en drie wielen waar ik meerdere decennia geleden op reed. Ik heb ze voor de aardigheid eens naast elkaar gezet en er een foto van genomen.
Hoe twee driewielers toch zo van elkaar kunnen verschillen in uiterlijk maar ook in rij-eigenschappen. Hoewel ze minder snel zijn dan de onvolprezen Performer Highracer geniet ik even zeer van een toertje met deze tuigen. De Orca dient vooral voor functionele verplaatsingen en de Ice Sprint zet ik in voor een toertje waar rondkijken en verkennen primeren op snelheid. Ondanks de profielloze FLites en Kojak mag het voor de trike al eens onverhard zijn, iets waar ik me met de highracer niet aan waag.
Ik geef de voorkeur aan een minimum aan accessoires op de fiets. Kwestie van het gewicht zo veel mogelijk te beperken. Naakt weegt de trike ongeveer 17 kg. Maar soms moet het wel anders. Ik had nog een fietskoffertje liggen en in combinatie met een bagagedrager wordt de trike in minder dan tien minuten ook inzetbaar voor transport. En dan heb ik ook nog een setje banaantassen ter beschikking.
Hoe twee driewielers toch zo van elkaar kunnen verschillen in uiterlijk maar ook in rij-eigenschappen. Hoewel ze minder snel zijn dan de onvolprezen Performer Highracer geniet ik even zeer van een toertje met deze tuigen. De Orca dient vooral voor functionele verplaatsingen en de Ice Sprint zet ik in voor een toertje waar rondkijken en verkennen primeren op snelheid. Ondanks de profielloze FLites en Kojak mag het voor de trike al eens onverhard zijn, iets waar ik me met de highracer niet aan waag.
Ik geef de voorkeur aan een minimum aan accessoires op de fiets. Kwestie van het gewicht zo veel mogelijk te beperken. Naakt weegt de trike ongeveer 17 kg. Maar soms moet het wel anders. Ik had nog een fietskoffertje liggen en in combinatie met een bagagedrager wordt de trike in minder dan tien minuten ook inzetbaar voor transport. En dan heb ik ook nog een setje banaantassen ter beschikking.
Labels:
e-Orca,
High Racer,
Ice Sprint 26
zaterdag 18 maart 2017
Dégage
De voorbije week werd ik lid van Dégage, een autodeelplatform. We hébben al een auto, maar die is eigenlijk eigendom van Karwij en dus het werkinstrument van vrouwlief. Af en toe doet hij ook dienst als gezinswagen en heel af en toe maak ik er gebruik van voor persoonlijke doeleinden. De meeste van mijn verplaatsingen maak ik met de fiets. Daar heb ik er genoeg van. N+1, weet je wel. Voor verdere afstanden neem ik de trein, soms de bus, maar er zijn van die dagen waarop een tweede auto toch handig zou zijn. Heen en weer naar Utrecht op één dag is met de trein niet zo handig. Dat gebeurt zo enkele dagen per jaar. Vandaar dat ik een oplossing zocht in het autodelen. Cambio beantwoordt niet aan mijn noden: de dichtstbijzijnde standplaats is te ver (10 kilometer) en je betaalt een abonnementsgeld. Bij Cambio zijn de auto's eigendom van het bedrijf, bij Dégage zijn het privé-wagens die worden gedeeld. Dat geeft een uitgebreide keuze aan modellen. Maar het is van oorsprong een Gents project wat maakt dat de dichtstbijzijnde Dégage deelauto toch op 6 kilometer van hier staat. Ik gok er op dat er in de niet zo verre toekomst toch nog enkele bij komen. Nu nog een gelegenheid zoeken voor mijn eerste autodeelervaring.
zondag 12 maart 2017
n + 1
Wat is het ideale aantal fietsen?
Een wijs man zei een keertje: 'n+1'.
Waarbij 'n' staat voor het aantal fietsen dat je in je bezit hebt en '+1' staat voor deze die je graag zou willen. Over de 'n' gaan we niet uitwijden/uitweiden. Het gaat hier over de '+1'. In mijn geval is dat een trike, een driewielige ligfiets. Ik had bij gelegenheid al eens eentje mogen uitproberen, voor een kort eindje, maar uitvoerig uittesten was tot op heden nog niet gebeurd. Ik bleef wel het kart-gevoel koesteren. Dicht tegen de grond op drie wielen. Kort door de bocht en toch comfortabel. Tot een tijd geleden mijn oog viel op het aanbod van een Ice Sprint 26. Twee keer 20" vooraan en een 26" achterwiel. Niet de meest snelle maar wel gekend als een goede combinatie van snelheid en comfort. Een trike is niet de allersnelste ligfiets. Het derde wiel geeft iets meer rolweerstand dan bij een tweewieler en ook aerodynamisch moet de trike toegeven op de bike. De enige trike die sneller is dan een bike, is de velomobiel die gebouwd is op snelheid: WAW, Quest, DF, Milan, .... Niet de Orca. Met mijn Performer Highracer rij ik sneller dan met de Orca. Maar de velomobiel geeft minder dat gevoel van wendbaarheid.
Ik dus naar het noorden waar de Sprint te koop stond. En ik was verkocht, en dus ook de trike. Staat nu in de garage. Ik heb hem ontdaan van een deel van zijn uitrusting, de lighoek kleiner gemaakt en de Schwalbe Big Apple banden vervangen door Vredestein F-Lites. Dat scheelt allemaal wat in efficiëntie. Het feit dat deze is uitgevoerd met een zitschaal in plaats van het gewone Ice stoeltje vond ik aantrekkelijk.
Op de niet zo scherpe foto die ik gisteren bij het wisselen van de banden nam zie je wat een bandenwissel kan doen. En het scheelt effectief in snelheid. Niet dat ik de Sprint wil inzetten om mijn eigen records te kelderen - dat doe ik misschien ooit nog met de Performer - maar wel om te toeren langs de 'route touristique'. Daar mogen dan ook minder goede stroken tussen zitten, van het soort die ik met de Performer liever vermijd.
De vraag is nu: 'Wat is de volgende +1?'
Een wijs man zei een keertje: 'n+1'.
Waarbij 'n' staat voor het aantal fietsen dat je in je bezit hebt en '+1' staat voor deze die je graag zou willen. Over de 'n' gaan we niet uitwijden/uitweiden. Het gaat hier over de '+1'. In mijn geval is dat een trike, een driewielige ligfiets. Ik had bij gelegenheid al eens eentje mogen uitproberen, voor een kort eindje, maar uitvoerig uittesten was tot op heden nog niet gebeurd. Ik bleef wel het kart-gevoel koesteren. Dicht tegen de grond op drie wielen. Kort door de bocht en toch comfortabel. Tot een tijd geleden mijn oog viel op het aanbod van een Ice Sprint 26. Twee keer 20" vooraan en een 26" achterwiel. Niet de meest snelle maar wel gekend als een goede combinatie van snelheid en comfort. Een trike is niet de allersnelste ligfiets. Het derde wiel geeft iets meer rolweerstand dan bij een tweewieler en ook aerodynamisch moet de trike toegeven op de bike. De enige trike die sneller is dan een bike, is de velomobiel die gebouwd is op snelheid: WAW, Quest, DF, Milan, .... Niet de Orca. Met mijn Performer Highracer rij ik sneller dan met de Orca. Maar de velomobiel geeft minder dat gevoel van wendbaarheid.
Ik dus naar het noorden waar de Sprint te koop stond. En ik was verkocht, en dus ook de trike. Staat nu in de garage. Ik heb hem ontdaan van een deel van zijn uitrusting, de lighoek kleiner gemaakt en de Schwalbe Big Apple banden vervangen door Vredestein F-Lites. Dat scheelt allemaal wat in efficiëntie. Het feit dat deze is uitgevoerd met een zitschaal in plaats van het gewone Ice stoeltje vond ik aantrekkelijk.
Op de niet zo scherpe foto die ik gisteren bij het wisselen van de banden nam zie je wat een bandenwissel kan doen. En het scheelt effectief in snelheid. Niet dat ik de Sprint wil inzetten om mijn eigen records te kelderen - dat doe ik misschien ooit nog met de Performer - maar wel om te toeren langs de 'route touristique'. Daar mogen dan ook minder goede stroken tussen zitten, van het soort die ik met de Performer liever vermijd.
De vraag is nu: 'Wat is de volgende +1?'
Labels:
High Racer,
Ice Sprint 26,
toeren
donderdag 5 januari 2017
Ander projectje
In een vorige post verwees ik naar de vervanger voor de Orca. Niet echt een volwaardige vervanger natuurlijk, maar een noodoplossing voor als de Orca buiten gebruik is.
Er was eens, lang geleden, WAW019 die ik gebruikte als woon-werk-fiets. Wegens het vele stop & go werk onderweg en de hoeveelheid bedrukt papier die ik telkens weer van en naar mijn werkplek versleep begon ik te verlangen naar een duwtje in de rug. Die kreeg ik van het BionX systeem dat Fietser in die dagen (2009 ?) in zijn velomobielen placht te installeren. WAW019 werd verkocht en het BionX trapondersteuning werd ingebouwd in de MTB van een van mijn broers, die moeite kreeg met fietsen. Ondertussen is deze MTB ook voor hem niet meer geschikt en ik nam hem van hem over, inclusief BionX. Een paar spaken dienden te worden vervangen en de batterij had ook het loodje gelegd. Niet alleen waren de cellen aan vervanging toe, maar ook de BMS (ingebouwde elektronica) had het begeven. Een dergelijke 36V batterij wordt niet meer geproduceerd en voor de BMS bleek er ook geen alternatief. Maar na enig zoekwerk vond ik er toch nog een batterij waarvan weliswaar de cellen versleten waren, maar de elektronica nog intact was. Ik liet ze vernieuwen en met spatborden, een klick-fix beugel en bagagerek en de nodige verlichting en reflectoren heb ik er een elektrisch ondersteunde citybike bij. Inzetbaar voor een ritje samen met de rechtop fietsende huisgenoten of andere medeburger.
Er was eens, lang geleden, WAW019 die ik gebruikte als woon-werk-fiets. Wegens het vele stop & go werk onderweg en de hoeveelheid bedrukt papier die ik telkens weer van en naar mijn werkplek versleep begon ik te verlangen naar een duwtje in de rug. Die kreeg ik van het BionX systeem dat Fietser in die dagen (2009 ?) in zijn velomobielen placht te installeren. WAW019 werd verkocht en het BionX trapondersteuning werd ingebouwd in de MTB van een van mijn broers, die moeite kreeg met fietsen. Ondertussen is deze MTB ook voor hem niet meer geschikt en ik nam hem van hem over, inclusief BionX. Een paar spaken dienden te worden vervangen en de batterij had ook het loodje gelegd. Niet alleen waren de cellen aan vervanging toe, maar ook de BMS (ingebouwde elektronica) had het begeven. Een dergelijke 36V batterij wordt niet meer geproduceerd en voor de BMS bleek er ook geen alternatief. Maar na enig zoekwerk vond ik er toch nog een batterij waarvan weliswaar de cellen versleten waren, maar de elektronica nog intact was. Ik liet ze vernieuwen en met spatborden, een klick-fix beugel en bagagerek en de nodige verlichting en reflectoren heb ik er een elektrisch ondersteunde citybike bij. Inzetbaar voor een ritje samen met de rechtop fietsende huisgenoten of andere medeburger.
woensdag 4 januari 2017
Vijf dagen met Orca
Gewoon even melden dat ik wat vergeten was wat voor fijne machine dit wel is. Comfort, beschutting, wendbaarheid en dankzij de ondersteuning inzetbaar voor elke functionele verplaatsing.
Abonneren op:
Posts (Atom)