Gisteren het vrijwel laatste rondje van dit jaar gefietst. Met de trike. Gaat niet zo snel als de highracer maar ik zit comfortabel en met zijn winterbanden (mtb achteraan) raak ik zonder risico op uitschuivers door alle prut door. De trike is laag, maar ik draag een knipperende helmlamp zodat ik goed zichtbaar ben.
Het rondje gaat richting Puyenbroeck in Wachtebeke. Aan de Stenenbrug - ik vermoed grondgebied Eksaarde - loopt het fietspad gescheiden van de rijweg. De uitritten van de huizen komen recht op het fietspad. Ik rij misschien 25 per uur. Ik passeer een hek van een tuin die verder omheind is met een flinke haag. Op dat ogenblik rijdt een auto achteruit met een vaartje de uitrit uit, het fietspad op. Een millimeter, zo schat ik de afstand in. In een reflex stuur ik naar links. Op een haar na mist hij me.
Een tiental meter verder knijp ik de remmen dicht. Perplex en van de wijs. Ik draai me om en zie een Audi op het linker vak achteruit de baan op draaien. De chauffeur rijdt even tegen de rijrichting in en steekt dan de berm over om op het rechter rijvak te komen en weg te rijden in de richting waaruit ik vandaan kom. Ik steek mijn arm op in de veronderstelling dat de chauffeur toch wel even zal kijken naar wie hij zopas net niet aangereden heeft. Een paar honderd meter verder moet de auto aan een T stoppen om ofwel links ofwel rechts te gaan. Ik wenk en zie de richtingaanwijzers naar links gaan. De auto maakt een U bocht. De onverlaat is toch bereid iets te komen zeggen. Op mijn hoogte gaat het rechter raam naar beneden en ik zie een mevrouw aan het stuur.
Ge gaat er toch iets aan moeten doen, zeg ik.
De mevrouw knikt. Ik had u niet zien aankomen en ik zag iets achter mij voorbijflitsen, zegt ze, maar ge zit ook zo laag.
Daar hebben we het weer: 'blame the victim'.
Dat heeft er niks mee te maken, zeg ik, die vuurtoren op mijn helm hebt ge waarschijnlijk ook niet gezien.
Neen, zegt ze. Ze is wat beduusd en knikt schuldbewust, sluit het raampje en rijdt verder. Ik zie haar niet meer terugkeren in de richting waar ze aanvankelijk naartoe reed.
Ze kon me ook niet zien: de haag belemmert het zicht op het fietspad voor wie het hek uitrijdt. In Kalken aan de Nerenweg is er een vergelijkbare uitrit. De eigenaar heeft er niet beter op gevonden dan een bordje te hangen: 'Voorzichtig. Wij kunnen u niet zien.'
Rooi dan je haag, zou ik zo denken. Maar neen, want dan kunnen de voorbijrijders wel iets zien. Dan maar op het goed geluk met de auto achteruit van de uitrit en gokken dat het goed gaat. Tot die keer dat het wel fout zal gaan.
Bijna was dit niet alleen maar het vrijwel laatste ritje van het jaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten