Gezocht: High Racer

Zoals ik in een vorige post meedeelde: de Challenge Hurricane SL is de deur uit. Uitkijken naar een vervanger, dus. Het was een uitgemaakte zaak: geen 20" wielen meer. Die worden te zeer afgeremd door de staat van de wegen zoals je die in de echte fietswereld terugvindt. Wat op een biljartgladde testbaan een minimaal nadeel mag lijken maakt in de echte fietswereld een wereld van verschil. Een high racer dus. Misschien iets meer vatbaar voor wind maar lagere rolweerstand, zowel in de naven als op het contact met de weg. Meer meters met minder moeite, als het ware en zo kwamen enkele modellen meteen onder de aandacht. Maar naast de grote wielen is gewicht ook een criterium. Op het vlakke is het enkel van belang bij versnellen maar bij het klimmen maken enkele kilo's toch enkele kilo's verschil. De Mont Ventoux hebben we gehad - met een mountainbike die inclusief uitrusting 14 kilogram woog - maar de Vlaamse hellingen liggen op halve dagtoer afstand. Om het realistisch en betaalbaar (wat je betaalbaar noemt) te houden legde ik de lat op een maximum van 12 kilogram fiets voor het maximum bedrag van € 2500,00. De geveerde fietsen zitten al snel boven dit gewicht. De Furai, de Chamsim, de Nazca Gaucho High Racer vallen dus af. De Optima High Baron komt zonder schijfremmen wel net aan dit gewicht en deze prijs.
Een ander criterium voor een nieuwe fiets is de nabijheid van een dealer en onderhoudspunt. Voor het finetunen van mechaniek moet je niet bij mij zijn. Daar heb ik hulp bij nodig.
Bij De Ligfiets in Gent probeerde ik de Challenge Seiran SL. Een model dat ondertussen al een tijd in circulatie is en fervente voorstanders heeft.

Ik vond hem wat hoog op zijn wielen staan maar met een officieel gewicht van 10,5 kg was hij een zeer valabel kandidaat. De kettinglijn leek mij eenvoudig, zonder al te veel energieverlies. Ik was er meteen weg mee en vond hem fijn fietsen. De afwezigheid van vering leek aanvankelijk geen probleem. Toch eens uittesten op de meest nabije kasseistrook. Daar ging het na 20 meter al fout. De teruglopende ketting schokte van het geleidewieltje onder de stoel. Het was wel een erg slordig kasseilaantje en misschien was het zo erg niet, maar de volgende tien kilometer diende ik vijf keer te stoppen om de ketting weer op haar plaats te krijgen. De fiets ging wel snel. Ik stopte aan mijn eigen voordeur om iets te drinken en mijn handen te wassen en haalde meteen ook de weegschaal erbij. Zonder extra materiaal maar uiteraard wel met pedalen woog dit exemplaar 11,5 kilogram. Naderhand zou mij verteld worden dat dit toch de standaarduitvoering was voor de SL. Bij nader toezien lijkt de constructie met de twee aluminium staven onder de stoel nogal fragiel. Er werd me verteld dat dit bij meerdere exemplaren werd versterkt met een aluminium plaatje erop. Ik zag eerder al een Seiran SL waar het stoeltje gewoon scheef gezakt was.

Een illusie armer verliet ik na enkele uren toeren en meten op mijn oude mountainbike De Ligfiets.

In een volgende post lees je hoe het verder ging.