Nieuw speelgoed wordt intensief uitgetest. Het is met de Performer niet anders. Vanmorgen een toertje Oudenaarde. Eerst via Melle, Oosterzele en Zwalm naar de wielerhoofdstad van Vlaanderen. Ik had op de gps ergens in Mater een punt aangeduid en met enige kennis van het terrein, maar verder geleid door OSMAND er heen. Hellingen natuurlijk, want we komen in de Vlaamse Ardennen. Af en toe bergop en dan weer bergaf. Op een bepaald moment zie ik bij het naderen van het volgende dorp op een bord langsheen de weg de snelheid van 52 kilometer per uur vervaarlijk knipperen. Ook enkele deplorabele kasseistroken waar zelfs de ketting van het geleidewieltje en het kleine tandwiel vooraan wipt. Dat hebben we dan ook weer gehad. Maar wel een mooi landschap waar dorpjes en velden elkaar afwisselen. Van Mater gaat het naar Oudenaarde. Groepjes wielrijders doen hetzelfde of komen mij tegemoet. In Oudenaarde steek ik de brug over maar er wordt op de linkeroever gewerkt, dus ik steek opnieuw over en ga op zoek naar de voetgangersbrug om - alweer - op de linkeroever te komen. Ik rij nu huiswaarts richting jaagpad want dat wil ik ook wel eens uittesten. Vooraleer ik er ben moet ik nog een stuk over een fietspad met dubbele rijrichting. Ik rij links van de autoweg. Een dame haalt me in met de auto en zet haar linker knipperlicht aan. Ik voel al nattigheid en jawel hoor: met een gezwinde zwaai aan het stuur slaat ze linksaf zonder rekening te houden met het nochtans druk bereden fietspad. Ik vloek en knijp de remmen dicht. Of was het andersom? Maar ik leef nog! In mijn fantasie zie ik de dame tegen haar kennissen vertellen dat zo een ligfiets toch wel gevaarlijk is. Duh!?
Bij het begin van het jaagpad stop ik even om een boterhammetje te eten. Ik heb er dan al 45 kilometer op zitten. Het is zondagvoormiddag dus ik zie de ene na de andere fietser passeren. Hoeveel van hen zal ik straks inhalen, denk ik een beetje pretentieus.
Ik stap op de Performer en trek mezelf op gang. Het gaat automatisch naar 34 à 35 per uur. Hartslag op 80 %. Het gaat lekker en de ene na de andere zondagfietser gaat voor de bijl. Ik heb (nog) geen spiegeltje, dus ik zie niet wat er achter mij gebeurt. Plots rijdt een jonge kerel me voorbij. Ik twijfel even maar allez, vooruit. Hij rijdt 38 à 39 per uur en in de slipstream van de wielrenner kan ik goed volgen. Dit gedeelte langsheen de Schelde is berucht omwille van de groepen wielertoeristen die aan hoge snelheid de brave mensen in de Schelde rijden. Om die bendes te ontmoedigen zijn om de zoveel meters dwarse ribbelstroken over het asfalt aangelegd. Links en rechts is er een halve meter ribbelvrij waar een individuele fietser de stroken kan vermijden. Ik hoor dat er nog iemand achter ons rijdt, maar ik krijg hem niet te zien. Ik probeer mijn deel van het kopwerk te doen maar de renner is sterker dan ik en trekt meer kilometers. "Dat gaat ook goed vooruit," zegt hij bij een inhaalmoment. Mijn hartslag gaat naar 95 %. Ik zie dat de jonge man in de beugels gaat en misschien wel probeert mij te lossen. De aanhanger blijft nog een poos wieltjes zuigen. We halen nog een pak fietsers in. Zo rijden we een tiental kilometer. Als ik in Zwijnaarde het jaagpad verlaat is de aanhanger verdwenen. "Bedankt," zegt mijn tijdelijke fietsmaat. Ik steek mijn hand op en zoek de weg naar huis. Het gaat door Merelbeke en Heusden. Iets trager dan het stuk op het jaagpad. Mijn persoonlijk uurrecord en mijn beste tijd op twintig kilometer zijn er volgens Endomondo aan. Die hielden al enige jaren stand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten