Officieel

Het is officieel: sinds vorige vrijdag heb ik mijn volledige werkopdracht weer opgenomen. Tot dan deed ik wel een hoop werk van thuis uit. Planning voor volgend werkjaar, teksten kiezen en schrijven, enzovoort. Maar nu geef ik opnieuw weer volle bak opleidingen aan professionele hulpverleners die willen leren werken met de families van hun klanten. Deze mensen komen telkens een volledige dag voor een mix van theorie, vaardighedentraining en een duik in hun eigen binnenkant. Ik loop wat af op zo'n dag en ben dan tegen vijf uur redelijk afgepeigerd maar telkens weer voldaan. Vorige vrijdag kwam ik heelhuids door en morgen is er opnieuw zo'n dag. Ik rij heen en terug met de Orca en ben vaak blij dat hij "e" is.
Maar gisteren was het aan de MTB. Weliswaar over verharde wegen. Twintig kilometer. Het gaat vooruit.

Tweehonderddertig...

... kilometer gingen er sinds de vorige post onder de wielen van de Orca door. Plus nog vijfhonderd meter op de Brompton. Ik ben momenteel ook bezig met de MTB te poetsen. Ik leg er meteen ook weer de zomerbanden op want voor de zomer zal offroad fietsen niet haalbaar zijn. Maar een ritje op de dijk moet kunnen.
Nu fiets ik elke dag tien tot vijftien kilometer met de e-Orca. En het gaat steeds beter. Uithoudingsvermogen heb ik nog over, spierkracht iets minder maar de beperkende factor is de pijn in mijn achillespees die het gevolg is van de talrijke putten en hobbels. Elke keer een klap. Zelfs met de goede vering van de Orca is het op een bepaald moment genoeg.

Vanmorgen fietste ik zelfs tot aan de plaats des onheils. De wegbeheerder ontkent dat er niveauverschil is tussen het wegdek en het bruggetje waar ik tegen de balustrade terecht kwam. Hopelijk zijn enkele van deze foto's voldoende om dit te weerleggen.

Ik sprak een fietser die daar voorbij kwam en de man wist me te vertellen dat hij hier ook al een slipper maakte. Gelukkig zonder dezelfde desastreuze gevolgen.

Nog een weetje voor snelheidsduivels. Volgens dezelfde wegbeheerder zegt het plaatselijke reglement dat de snelheid in bochten en bij bruggetjes dient gemilderd te worden tot ...... tien kilometer per uur. Gij nu.

Leve de e-Orca

I did it. With a little help from my Orca friend.

Mijn inschatting was dat de e-Orca de eerste fiets zou zijn waar ik weer mee kon rijden.
Een week geleden kon ik het niet laten er eens in te klimmen, maar fietsen met die vervaarlijke Dart Vader - boot is niet te doen. Vorige vrijdag zei de arts dat ik - indien haalbaar - mijn boot binnenshuis kon uit laten. Voorzichtig stappen met behulp van een kruk bleek haalbaar. Die kruk heb ik ondertussen ergens gelaten en voor ik het wist was ik op weg zonder. Zaterdag klom ik opnieuw in de Orca en reed ik twee meter door de garage. Hmmm, dat ging gemakkelijk. Op zoek naar een paar fietsschoenen waar ik zonder pijn in zou kunnen. Mijn Keen fietssandalen duwen niet tegen mijn achillespees en geven toch voldoende steun.
Gisteren dan maar eens geprobeerd. Trapondersteuning op 'high'. Onder streng toezicht van vrouwlief mocht ik het blokje om. De spierkracht in mijn linker been is weg. Inklikken lukte niet maar toch lukte het om die vijfhonderd meter te bollen. Ik werd er zowaar high van.
Vanmorgen nog eens geprobeerd. Ik heb de ondersteuning op 'extra high' gezet. Meteen twee en een halve kilometer. Met deze ondersteuning zit er zeker meer in. De komende dagen ga ik elke dag een stukje fietsen. Ik moet voorzichtig uitproberen welke afstanden haalbaar zijn. Maar het belangrijkste is dat we weer bollen!

Zeven centimeter op zeven weken

Zoveel dichter bij de grond ben ik de voorbije weken gezakt.
Mijn Darth Vader - boot had binnenin een verhoogde hak.

Om de paar weken werd er een wig uit de hak gehaald. Op die manier werden achillespees en kuitspier uitgerekt. Het klinkt pijnlijk maar het valt al bij al wel mee. Met de deskundige hulp van de kinesist ('fysiotherapeut' voor wie ten noorden van Terneuzen woont) werden pees en spier voorbereid op een volgende stap in het proces.

En dit is dan het resultaat. Momenteel kan ik met de voeten plat op de grond. Maar om zonder speciale schoen te kunnen lopen moet de hoek nog kleiner. De behandeling is afgelopen, zegt de behandelende arts,  als ik enkel op de bal van mijn linker voet kan staan met de rechter voet los van de grond. Daar zijn we nog een heel eind vandaan.
Wees voorzichtig op de weg.

Mijne Vélo

Voilà. Hier is hij dan. Mijn nieuwe Vélo. Met hoofdletter. Proper opgesteld naast de fauteuil zodat ik niet te ver moet om een ritje te maken. 't Is een vintage model maar er staan pedalen op en een stuur om me vast te houden. Ik maak omwentelingen dat het niet normaal meer is en af en toe - als Wout Van Aert of Mathieu van der Poel over de streep gaan - gooi ik mee de armen in de lucht.
Meer fietsen zit er voorlopig nog niet in, al heb ik wel eens geprobeerd een Shimano - schoen aan mijn linkervoet te trekken. Maar ten eerste drukte die te zeer op mijn herstellende achillespees en ten tweede mag ik nog niet lopen met een gewone schoen. Maar ik heb ook nog een paar sandalen liggen ...
Nog enkele weken geduld.

Misschien moet ik wel eens proberen klikpedalen op mijne Vélo te installeren.

Niet voor gevoelige zielen.

Enkele medeleden van WOL (de West- en Oostvlaamse Ligfietsers) reden gisteren, een mooie lentezondag in december, langs de plaats des onheils. Jan publiceerde op zijn blog een bericht dat gestoffeerd werd met enkele foto's van de Brug Der Zuchten.
Klik: http://metdefietsonderweg.blogspot.be/2015/12/het-jaar-uit-fietsen.html

"Stand" van zaken.

Verschillende mensen vragen hoe het met me gaat. Dat vind ik heel fijn. Het is de bevestiging dat ondanks alle cultuurpessimisme het met de mensheid nog niet zo dramatisch gesteld is. Een "stand" van zaken dus. Veel staan is er niet bij maar na 4 weken na mijn crash met de Performer en de operatie om mijn achillespees weer te hechten is er toch al enige evolutie. Op dit ogenblik draag ik een soort van Darth Vader-boot met een hiel die systematisch verlaagd wordt, teneinde de achillespees weer op lengte te krijgen.

Eergisteren ging de eerste wig uit de hiel en ik zal het geweten hebben. De kine-behandeling is gisteren ook gestart. Ik mag nog steeds niet op mijn linkervoet lopen en ik voel daar eerlijk gezegd ook niet veel aandrang toe. Telkens als ik denk van de pijnstillers af te zijn heb ik er toch weer een nodig. Het wordt een lang hersteltraject. Jammer want het ziet er vaak aangenaam fietsweer uit dezer dagen. Fietsen beperkt zich tot het kijken naar een cross op tv. Maar uiteindelijk zal alles wel goed komen. Alleen hoop ik dat ik niet al te veel conditie kwijt ben. Ik zie mijn spieren zo wegsmelten. Opbouwen is als late vijftiger niet meer zo evident, vrees ik. Maar ik kijk er naar uit. Ik vermoed dat de e-Orca de eerste fiets zal zijn waar ik over enkele maanden weer mee kan fietsen. Als de lente er is ben ik er weer bij.