.... dan moogt altijd daar eens aanbellen, wees het jongetje op zijn bmx, naar het terrein van de opkoper/verkoper van auto's en andere rare constructies.
Ik fiets er voorbij wanneer ik van de plek waar ik les geef naar huis keer. Meestal met de eWAW. Het jongetje had ik al vaak gezien. Acht of negen jaar oud, schat ik. Zigeunerbruin, haar lang in de nek. Altijd enthousiast als hij mij ziet. Ik zwaai terug. Een beetje voorbij de opkoper moet ik stoppen voor stoplichten. Als er geen auto is die ook over moet dien ik de lichten zelf te bedienen want anders blijft het rood. Het jongetje fietst vaak de honderd meter tot de lichten met mij mee en dan vraag ik hem of hij op de knop wil duwen. Ondertussen weet hij altijd wel iets te vragen. Hoe rap gaat dat? Zit er een motor in? Vorige vrijdag was ook zijn zusje erbij. Nu mocht zij op de knop duwen. 't Is groen, zei ik, ik moet oversteken. Weg was ik, content over zoveel enthousiasme.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten