Kaboem.

Het moest ervan komen, natuurlijk. Net nu er enkele dagen dooi worden ingezet leek het lot zijn deel te eisen. Ik heb het uitgedaagd, ik weet het. Dat had ik niet mogen doen.

Gisteren na een vergadering met enkele collega's gaan eten in RestRood in de Sleepstraat in Gent. Lekkere pasta en speculaas-ijs als dessert. Hmmm! Toen ik eerder op de dag richting Gent reed - op 2 wielen want de waw is nog altijd niet beschikbaar - lag de weg er goed berijdbaar bij. Zelfs het jaagpad langsheen de Schelde was droog. Het zou niet meer vriezen had Frank gezegd. Ja, hallo! Toen ik om 22.30 u gezwind de dijk op reed ging het door mijn hoofd: "Hier heeft het precies wel gevroren ..." Honderd meter verder had ik prijs: kaboem, onderuit op een ware ijspiste. Ik reed met de CMPCT, dus ik viel niet van zo hoog maar wel recht op het puntje van mijn elleboog. De pijn was hevig en ik vreesde eerst voor een scheur of zelfs breuk. Rechtgekrabbeld en bij het eerste weggetje terug naar de bewoonde wereld. Eens thuis kon ik de schade opmeten: bloedende schaafwonde aan de elleboog. Deze morgen kon ik de fiets en mijn kledij controleren: krassen op het stuureinde en een scheur in de regenbroek die ik tegen de kou had aangetrokken. Mijn Columbia winterjas vertoont geen spoortje van de valpartij. Best goed materiaal!