Vlaggetje

 Ondertussen ben ik aan het revalideren. Ik fiets weer, heb zelfs een bijna helemaal nieuwe vtx. De achterbrug en stoel komen nog van de oude vtx. Maar mijn lijf wordt niet meer zoals vroeger.

Ik voel af en toe nog de angst als ik een auto dichtbij voel.

Gisteren in Melle. Ik draai aan Bouwmaterialen Leus met de vtx van het jaagpad af, de straat in. Net voor mij vertrok een Land Rover Defender. Hij stopt onverwachts 10 meter verder en ik zie de achteruitrijlichten aangaan. Hij rijdt inderdaad achteruit, recht op mij af. Ik zie mijzelf al terug in het UZ. Ik schreeuw de wijk bijeen en hij stopt een meter van mij af. De chauffeur stapt uit en begint over .... een vlaggetje. Ik heb geantwoord dat hij gewoon niet gekeken heeft. Bovendien is zo'n tuig zo goed als zeker uitgerust met een achteruitrijcamera. Had hij zeker niet gebruikt. Als het een kind was geweest was hij er gewoon over gereden. Dat heb ik hem ook gezegd. We zijn daar vlakbij het rusthuis en er rijden geregeld rolstoelen in die buurt. Daar was hij ook over gereden had die pardoes achter zijn auto gestaan. De kerel blijft maar zeggen dat ik een vlag moet voeren. En dan begint hij foto's te maken van een pand in de straat. Einde conversatie. Ik heb nog eens naar zijn nummerplaat gekeken, maar daar ging ik toch niets mee doen. Toegegeven, ik had meer defensief verder achter dat tuig moeten blijven, maar ik ging ervan uit dat hij door zou rijden.
De omstaanders en mensen die toegelopen waren vroegen bezorgd hoe het met me ging.

Ik draai even verder rechtsaf de Kloosterstraat in. Sinds enige tijd fietsstraat. Halverwege is er aan mijn linkerkant een bouwwerf. De straat is versmald en je moet er wisselend passeren. Ik heb voorrang (blauw bord met witte pijl in mijn richting en rode in de tegenovergestelde richting). Ik rij de versmalling in en aan de andere kant rijdt een auto de versmalling in. Hij is precies niet van plan te vertragen en ik kan gelukkig het voetpad op. En ik stop en roep naar de chauffeur. Die laat zijn raampje naar beneden en zegt: "Gij moet een vlag hebben op uw fiets". Ik zeg hem dat ik helemaal geen vlag moet en dat hij voorrang moet geven. Dat hij het verkeersreglement maar eens moet nalezen. Raampje dicht en weg.
Ik zit inderdaad laag op de vtx, maar ik draag een gele helm met verlichting op knipperstand. In de buurt van het rusthuis lopen mensen met fluovestjes rolstoelen te duwen. Dat je in een woonwijk als een kerstboom voor je eigen veiligheid moet instaan kan er bij mij niet goed in.

Back On Track

 ... maar dan wel heel voorzichtig. Deze week reed ik de eerste enkele kilometers op mijn ICE Sprint 26. Een kaap gerond, maar de weg naar herstel is nog lang.

Zo ziet hij er uit.

 Sinds gisteren is de VTX weer thuis. Hij is er minstens zo erg als ik aan toe!

Te laag of te breed?

 Het is nu twee jaar geleden dat ik hier iets gepost heb. Op zich is dat goed nieuws. Ik heb twee jaar lang veel en zonder problemen gefietst. Meestal met de ICE VTX, vaak met de MTB, soms met de ICE Sprint en heel af en toe met de Brompton.

Maar nu heb ik wel wat te melden. Op 1 juli was ik met de VTX onderweg voor een ochtendrit van 50 km. Ik was op 3 km van huis. Toen vond een chauffeur het nodig mij in te halen in een smalle straat, net voor een bocht van 90 graden. Hij stuurde te snel weer naar rechts en sleurde mij en de VTX mee.

Resultaat: zware open beenbreuk aan mijn linker onderbeen. Breuken in schouder, knie en enkel. Ernstge verwondingen aan mijn been waarvoor plastische chirurgie nodig is. Ik heb 4 weken in het ziekenhuis gelegen en moet nog enkele ingrepen ondergaan. Daarna revalidatie.

'Was je met de ligfiets?' vragen mensen. 'Ja, dan ben je niet zo zichtbaar'. Een ferm staaltje van victim blaming dat ik al meerdere keren heb ondergaan. Neen, ik ben niet zelf de oorzaak van dit ongeluk. Het was een haastige, onvoorzichtige chauffeur die mij van de weg reed. Zoals er zoveel haastige en onvoorzichtige chauffeurs zijn die rakelings langs fietsers rijden, die nog rap willen inhalen en zich verkijken op de snelheid van een geoefend fietser. Waarom zou ik niet sneller mogen dan 25km/u?

Ben ik te laag en te breed? Neen, ik rij met een streetlegal trike, ik draag felgekleurde kledij en een knipperlicht op mijn helm. Automobilisten moeten leren beseffen dat ze met een levensgevaarlijk tuig op de weg zijn en uit hun doppen kijken. Geduld oefenen.

Oudenaarde Doornik Ath Geraardsbergen

Zoals aangekondigd reed ik de voorbije dagen een tweedaags toerke. Op vrijdag via de Schelde naar Doornik. Dan door Le Pays des Collines naar Ath waar ik overnachtte. 

Gisteren langsheen de Dender naar Geraardsbergen en via Aalst naar huis. 

Totaal 200 km genieten. Ik reed met de VTX want de weersvoorspellingen hielden het wel op buien, maar het zou grotendeels droog blijven. En zo geschiedde, ondanks de dreigende bewolking op vrijdag en de sporadische regendruppels.

Op 10 km van huis kruiste ik een andere trikerijder. We deelden ervaringen met het type rijwiel. Plots viel mijn blik op mijn rechter voorwiel. Tiens was dat een vlek? Of was het zo dat de band was afgesleten tot op het canvas. Inderdaad. Op een bepaalde plek was het rubber helemaal weggesleten. De VTX beschikt over uiterst efficiënte schijfremmen. Bij een bepaald remmaneuver moet het wiel geblokkeerd zijn op ruwe ondergrond. Met de slijtplek als resultaat. Effect van een 'sportieve' rijstijl :)

Vanmiddag heb ik de band vervangen door een reeds gebruikte Vredestein F-Lite.

VTX

Ik rij nu 4 maanden met de Ice VTX. Volgens Strava heb ik er sindsdien 2800 km mee gereden. Niet slecht. Er is slechts één probleempje. Deze fiets is verslavend. Als het geen MTB-rit is valt de keuze meteen op de VTX. Of er moet een reden zijn om een andere fiets te nemen. Als het gezelschap op grote hoogte op een 'normale' fiets zit bijvoorbeeld. En ik wil op dat niveau kunnen meepraten. Dan wil ik wel eens een ander model van stal halen. Op voorwaarde dat het niet tè ver is. Meer dan 50 à 60 km moet het niet zijn. Dan krijg ik zeer in mijn achterste, mijn polsen, mijn rug en mijn nek. Niet op de VTX. Daar lig ik relaxed onderuit en trap mijn wattjes. Als het een echt MTB parcours betreft blijft de VTX ook op stal. OK, hij is niet zo licht als de modale koersfiets en gezien zijn breedte wellicht ook niet zo windtunnelproof. Maar gezien de liggende houding zal het wel zo ongeveer hetzelfde zijn, denk ik. Ik merk ook dat koersfietspiloten met hun tuig gemakkelijker door allerlei poortjes en andere snelheidsvertragers slalommen. Maar toch blijf ik bij de driewieler.

Nu ik wat het fietsen betreft vermoedelijk weer op hetzelfde niveau zit als voor mijn onfortuinlijke valpartij in januari kan ik weer mee op het jaagpad. Ik raap er één op en word af en toe ook eens opgeraapt door één of meerdere jonge kerels. Maar ik zit toch comfortabeler. Dat blijkt ook uit de cijfers van Strava. We zijn augustus en ik heb bijna even ver gefietst als het volledige jaar 2019. Daar zit mijn revalidatie uiteraard voor tussen, maar ook de COVID-19 epidemie. Aangezien maanden lang allerlei afspraken weg vielen was er gewoon meer tijd om te fietsen. En dat heeft de klimaatverandering nu wel als pre: het is gewoon meer dagen mooi fietsweer. Behalve de voorbije week met temperaturen een eind boven de 30°C. Maar dan fiets ik toch gewoon in de vroege ochtenduren.

Mijn ritten worden ook steeds langer. Reed ik de voorbije jaren misschien 3 keer per jaar een dag meer dan 100 km dan gebeurde dit de voorbije maand wel elke week. Of twee keer per week.

Ik heb het plan opgevat volgende vrijdag en zaterdag een tweedaagse fietstocht te maken langsheen de Schelde naar Doornik en Ath. Hotelletje geboekt in Ath, provincie Henegouwen. Terug op zaterdag via de Dender. Afhankelijk van het weer wordt het de Ice Sprint - bij niet zo droog weer- of de Ice VTX - bij eerder droog weer. Dat beslis ik misschien pas vrijdagmorgen. Ik heb gisteren de Sprint nog eens van stal gehaald. Gewoon om het verschil te voelen. Aangezien hij vrij volledig is uitgerust is het verschil van bij de eerste trap merkbaar. Hij rijdt vlot, maar niet zo smooth als de VTX, ondanks de recente grondige opknapbeurt van de Sprint. Het weer blijft warm, dus veel meer dan een vers shirt en fietsbroek hoef ik niet mee te nemen. En een tandenborstel natuurlijk. Dat kan zo nodig ook mee in de banaantassen op de VTX.

Cool!!!!

Gisteren, voorlaatste schooldag in dit bijzondere coronaschooljaar. Ik fiets een rondje aan de voet van de Vlaamse Ardennen. Draaien en keren, klimmen en dalen. En ondertussen genieten van de wisselende landschappen en luchten. Ter hoogte van Vurste rij ik het jaagpad langsheen de Schelde op, richting Merelbeke. Ik heb de gewoonte mijn rondjes zo te plannen dat ik in het eerste gedeelte wind tegen heb om in de tweede helft te kunnen genieten van de wind in de rug. Een steuntje van windkracht aan 30 km/u is altijd meegenomen, dus de VTX maakt flink vaart. Voor mij zie ik een gele bewegende massa. Een troep schoolkinderen rijdt onder begeleiding van meesters en juffen het schooljaar naar huis. Ik haal ze in en bel. Dat veroorzaakt wat commando's en geroep vanwege de begeleiding. 'Opzij!' ' Aan de rechter kant!' Ik minder wat vaart, maar nog altijd rond de dertig per uur glij ik de bende voorbij. Weeral kreten, maar nu van de kinderen. 'Wow' en vooral 'Cool !!!' En zonder dat ik het wil voel ik de trike-smile op mijn gezicht opkomen.
Iedereen gelukkig.